Agnieszka Kwiatkowska – dr hab. prof. UAM, pracuje w Zakładzie Literatury XX wieku, Teorii Literatury i Sztuki Przekładu IFP UAM, zaangażowana w prace Zespołu ds. Badań nad Kulturą i Literaturą dla Dzieci UAM, badaczka literatury polskiej XX wieku, autorka prac poświęconych polskiej poezji dwudziestowiecznej (m.in. monografii Tradycja, rzecz osobista na temat twórczości Juliana Przybosia oraz części poświęconej poezji dla dzieci w tomie Stulecie poetek polskich) oraz twórczości dla dzieci (publikowała m.in. na temat Danuty Wawiłow, Joanny Mueller, Anny Podczaszy, Ewy Szelburg-Zarembiny, Doroty Terakowskiej, Cezarego Harasimowicza, Rafała Witka, Pawła Beręsewicza, zajmowała się też obrazem Zagłady w czwartej literaturze).
A b s t r a k t
This article examines what role details and other similar artistic devices play in representing the Holocaust in contemporary Polish children’s literature. (...)
A b s t r a k t
Artykuł poświęcony jest roli detalu i powiązanych z nim chwytów artystycznych w ukazywaniu Zagłady w polskiej najnowszej literaturze dla dzieci. (...)
Precz mi z Febem! – Febus żak,
Precz z harmonią, czczy to dym!
Wiwat modnych wieszczów smak,
Wiwat podkasany rym!
(Down with Phoebus! – Phoebus the schoolboy,
Down with harmony, it’s vain smoke!
Long live the taste of trendy bards,
Long live frivolous rhyme!)
Thus wrote Stanisław Okraszewski, a poet of the late Enlightenment, mocking the jarring one-syllable consonances he is referring to. (...)
Precz mi z Febem! – Febus żak,
Precz z harmonią, czczy to dym!
Wiwat modnych wieszczów smak,
Wiwat podkasany rym!
Tak pisał Stanisław Okraszewski, poeta późnego oświecenia, ośmieszając jednozgłoskowe, niemiłe dla ucha, współbrzmienia[1]. (...)
Julian Przyboś wyrosły z Awangardy Krakowskiej zawsze dążył do oryginalności[1]. Generował nowe sytuacje liryczne, przekraczał konwencje gatunkowe i rodzajowe, pragnął kondensacji znaczeń, budował zaskakujące metafory. (...)
W całej Europie od wczesnego średniowiecza aż po początek XVI wieku literatura łacińska i polska rozwijały się niemal niezależnie od siebie, a ich wzajemne oddziaływanie dotyczyło niewielu aspektów. (...)
Throughout all of Europe from the early medieval period to the beginning of the sixteenth century, literatures in Latin and in the local vernacular developed independently from one another, with their mutual interaction occurring only in a very limited range of contexts. (...)
– propozycja terminologiczna utworzona od łacińskiego ars poetica, sztuka poetycka. Stosując kryterium gatunkowo-tematyczne, można nią objąć co najmniej trzy rodzaje tekstów literackich i metaliterackich tworzących w zachodnim uniwersum kulturowym wyraziste continuum od antyku po teraźniejszość: 1) klasyczne poetyki normatywno-opisowe kodyfikujące zasady uprawiania różnogatunkowej twórczości literackiej; 2) właściwe dla liryki modernistycznej wiersze autorefleksyjne poświęcone różnie rozumianej istocie sztuki poetyckiej, często – lecz nie obligatoryjnie – zatytułowane Ars poetica; 3) samouczki i poradniki twórczego pisania adresowane do niezawodowych autorów i autorek; także eseistykę poświęconą tajnikom warsztatu pisarskiego. (...)
Sztuka rymotwórcza Franciszka Ksawerego Dmochowskiego została wydana w 1788 roku przez pijarów warszawskich1)W Drukarni J.K. Mci i Rzeczypospolitej u Księży Scholarum Piarum.. (...)
