Fan fiction to, jak powiada Lidia Gąsowska, autorka polskiej monografii poświęconej zjawisku (jak i wielu innych prac tej tematyki dotyczących), „forma popkultury udostępniana za pośrednictwem mediów masowych; reprezentowana przede wszystkim przez utwory pisane na podstawie popularnych książek, filmów, seriali, komiksów, kreskówek; tworzą ją fani”[1]. (...)
Julian Przyboś wyrosły z Awangardy Krakowskiej zawsze dążył do oryginalności[1]. Generował nowe sytuacje liryczne, przekraczał konwencje gatunkowe i rodzajowe, pragnął kondensacji znaczeń, budował zaskakujące metafory. (...)
– (niem. Stimmung) – niezdefiniowana dotąd na gruncie poetologicznym jakość estetyczna wyłaniająca się w procesie odbioru tekstu kultury, stanowiąca wypadkową budujących ten proces czynników obiektywnych i subiektywnych. (...)
— (łac. influentia, ang. influence, fr. l’influence, niem. der Einfluß, ros. ълияние) – jedno z najczęściej badanych zagadnień w studiach nad literaturą i zarazem wieloznaczny termin literacki. Źródłowo wyraz „wpływ” oznacza przedostawanie się substancji ciekłej do wnętrza jakiegoś zbiornika czy pojemnika. (...)
— produktywny semantycznie homonim, który w języku łacińskim ma różne odpowiedniki: 1) fons – miejsce, z którego woda wypływa na powierzchnię ziemi; zdrój; krynica; 2) radix – korzeń; rdzeń; ród; to, co stanowi początek czegoś; przyczyna; pochodzenie; 3) origo – geneza, początek, pochodzenie, przyczyna, rodowód; 4) principium – początek, rozpoczęcie. (...)
Niewątpliwe są zasługi francuskiego literaturoznawstwa wobec kariery pojęcia intertekstualności w drugiej połowie XX wieku. W 1966 roku – na łamach legendarnego już czasopisma „Tel Quel” – Julia Kristeva publikuje artykuł zatytułowany Le mot, le dialogue, le roman, w którym znaleźć można rewolucyjne wówczas stwierdzenie: „tout texte se construit comme une mosaïque de citations, tout texte est absorption et transformation d’un autre texte”[2] [podkr. (...)
– propozycja terminologiczna utworzona od łacińskiego ars poetica, sztuka poetycka. Stosując kryterium gatunkowo-tematyczne, można nią objąć co najmniej trzy rodzaje tekstów literackich i metaliterackich tworzących w zachodnim uniwersum kulturowym wyraziste continuum od antyku po teraźniejszość: 1) klasyczne poetyki normatywno-opisowe kodyfikujące zasady uprawiania różnogatunkowej twórczości literackiej; 2) właściwe dla liryki modernistycznej wiersze autorefleksyjne poświęcone różnie rozumianej istocie sztuki poetyckiej, często – lecz nie obligatoryjnie – zatytułowane Ars poetica; 3) samouczki i poradniki twórczego pisania adresowane do niezawodowych autorów i autorek; także eseistykę poświęconą tajnikom warsztatu pisarskiego. (...)
Przegląd wypowiedzi teoretycznych dotykających zagadnienia listu w polskojęzycznym dyskursie literaturoznawczym XX wieku pozwala uwypuklić wszystkie te akcenty przemian teorii, których kontynuacją (ale nie zwieńczeniem) jest tzw. (...)
Termin „pustka” jest obecny w różnych dziedzinach myśli: od nauk ścisłych i technicznych, przez przyrodnicze, psychologiczne i społeczne, aż po teologiczne czy filozoficzne1)Multidyscyplinarność tej kategorii poświadczają chociażby wieloautorskie tomy skoncentrowane wokół problemu pustki, których poszczególne artykuły istotnie różnią się przyjmowanymi perspektywami badawczymi; mowa o zbiorach: Wszechświat, bezład, pustka, red. (...)
– transdyscyplinarny termin stosowany przez przedstawicieli rozmaitych dziedzin nauki, odsyła do całej gamy mniej lub bardziej pokrewnych zjawisk, których wspólnym fundamentem jest zasada intersensualności. Synestezja to, najogólniej mówiąc, twórczy „dialog zmysłów”, w obrębie którego skojarzeniu, splątaniu i obustronnej kontaminacji ulegają rozmaite kanały sensualne. (...)