Wiersz Wszystko Wisławy Szymborskiej to przykład utworu wyjątkowo nasyconego treścią[1]. Tekst w pierwszym odbiorze często wydaje się prostą refleksją nad semantyką, znaczeniem słów, granicami języka – a co za tym idzie granicami poznania. (...)
Contemporary polemics about the autonomy and function of literature are concentrated, speaking in the broadest terms and therefore naturally oversimplifying, between two positions that differ in their definition primarily of literature’s status and role. (...)
The Small, the Silesian, and the Black
These three adjectives are a kind of paraphrase of the memorable triad The Good, the Bad and the Ugly. I mention the title of Ennio Morricone’s hit soundtrack (from the Sergio Leone film) as a musical emblem of the “spaghetti western,” an Italian imitation of American cinema’s crowning genre, once regarded with indignation and later acknowledged as anticipating the anti-Western and the deconstruction of the classic form. (...)
Mikroskopia: doświadczanie widzenia
[S]ą to jakby poprzerywane pierścienie, z których każdy może nawlec na siebie dowolny inny. Każdy pierścień albo każde plateau ma mieć swój klimat, ton, własne brzmienie. (...)
Microscopy: the Experience of Seeing
It’s like a set of split rings. You can fit any one of them into any other. Each ring or each plateau ought to have its own climate, its own tone or timbre.
Gilles Deleuze on the composition of A Thousand Plateaus[1]
I would like to begin my essay by mentioning a book for young people written over 60 years ago by the once highly esteemed popularizer of science Tadeusz Unkiewicz, the first editor of the journal Problemy. (...)
Współczesne polemiki wokół autonomii i funkcji literatury koncentrują się – w dużym uproszczeniu, rzecz jasna – między dwoma stanowiskami odmiennie definiującymi przede wszystkim jej status i rolę. (...)
Wprowadzenie
Współczesne rozumienie poezji zostało dalece ukształtowane przez długotrwały proces „lirycyzacji”[1], zapoczątkowany w okresie przedromantycznym, a liczący sobie około dwustu pięćdziesięciu lat wciąż żywej historii. (...)
Zamiast wstępu
Virginia Woolf w ogłoszonym 20 listopada 1919 roku słynnym eseju o George Eliot napisała nośne i często cytowane zdanie, stwierdzając jakoby Miasteczko Middlemarch, przy wszystkich swych niedoskonałościach, było „jedną z nielicznych angielskich powieści napisanych dla dorosłych”[1]. (...)
The greatest terror of Danny’s life was DIVORCE, a word that always appeared in his mind as a sign painted in red letters which were covered with hissing, poisonous snakes. … The most terrifying thing about DIVORCE was that he had sensed the word—or concept, or whatever it was that came to him in his understandings—floating around in his own parents’ heads, sometimes diffuse and relatively distant, sometimes as thick and obscuring and frightening as thunderheads. (...)
