Poetyka współczesnych tekstów poświęconych poetyce – jeśli wolno sięgnąć po takie sformułowanie – przewiduje, że we wstępnej części artykułu autor opowie się wobec sytuacji, w jakiej znajduje się ta dyscyplina. (...)
Kłopoty metodologiczno-terminologiczne absorbują znaczną część uwagi literaturoznawców uwikłanych w badanie nowych form internetowej komunikacji. Słowo uwikłanie oznacza, że literaturoznawstwo, choć nigdy nie było bezstronne, w digitalnych przestrzeniach ostatecznie traci status wiedzy o przedmiocie, stając się praktyką kulturową. (...)
The poetics of contemporary texts devoted to poetics – if one may use such a description – stipulate that in the first paragraphs, the author should report on the current situation of the discipline. Such regular self-referentiality (typical as well for other disciplines subject to permanent suspicions of crisis, of which contemporary comparative literature may serve as a good example[1]) should not be particularly surprising to anyone. (...)
Methodological or terminological troubles absorb a sizable part of the attention of literary scholars entangled in studying new forms of internet communication. The word “entangled” here means that literary scholarship, although it has never been impartial, is finally losing, in digital space, its status as objective knowledge [knowledge of an object], becoming a cultural practice. (...)
Poetyka taka musiałaby wszakże wydawać się czymś takim, jak podręcznik do trygonometrii dziecku, które chciałoby malować.
F. Schlegel
Według Friedricha Schlegla stworzenie „poetyki poetyckiej” (eine poetische Poetik) było jednym z „najważniejszych postulatów filozofii” (F 45)[1]. (...)
This kind of poetics would seem very much like a book of trigonometry to a child who just wants to draw pictures.
F. Schlegel
According to Friedrich Schlegel, the creation of a “poetical poetics” (eine poetische Poetik) was one of “the most important desiderata of philosophy” (F 165). (...)
A poetics of the moment would appear to postulate the end of, or at least a limit to, the problems traditionally assigned to genre theory. After all, a literary genre enables us to find constants among literary elements, to look for invariants amid literary variability: common, constant, and intersubjective traits – a kind of model, representing the idealization of the real, the momentary, of a given literary work. (...)
Poetyka momentalna zdawałaby się zakładać likwidację lub przynajmniej znaczne ograniczenie problematyki tradycyjnie przypisanej genologii. Wszak gatunek literacki to wynajdywanie stałości pośród żywiołu literatury, poszukiwanie inwariantów wśród zmienności literackiej: cech wspólnych, stałych, intersubiektywnych – swego rodzaju wzorca będącego idealizacją realności, momentalności, pojedynczego dzieła literackiego. (...)
“The present work is the fruit of reflection on Polish verse of the last half century” – with these words, in 1999, Artur Grabowski began his great book Wiersz: forma i sens (Poem: Form and Sense), in which he offered an intriguing elaboration of his concept of momentaneous systems in the history of Polish poetry. (...)
„Praca niniejsza jest owocem refleksji nad wierszem polskim ostatniego półwiecza” – tak swoją świetną książkę Wiersz: forma i sens – w sposób zajmujący wypracowującą koncepcję systemów momentalnych dla historii wiersza polskiego – otwierał w 1999 roku Artur Grabowski[1]. (...)