Maciej Mazur
A b s t r a k t
W artykule zaproponowano ekonarratologiczną analizę i interpretację funkcji opisów i metaleps w Drugiej jesieni – niedocenionej, eksperymentalnej powieści Wiktora Żwikiewicza, która zostaje przybliżona oraz retroaktywnie zakwalifikowana do kanonu polskiego weird fiction. W kontekście badań przeprowadzanych w ramach zwrotu deskryptywnego ustalono, że jeśli według Grahama Harmana inherentnie dziwna rzeczywistość potrzebuje dziwnego realizmu, to musi potrzebować także odpowiednich literackich środków wyrazu, na przykład: nieprototypowych lub dziwnych opisów między innymi iluzyjnych, aluzyjnych, podważających możliwości poznawcze deskryptora, zacierających granicę między podmiotem a środowiskiem. Ponadto określono funkcje metaleps w kontekście ekonarratologii; zwrócono uwagę, że mogą aktywizować czytelnika oraz stanowić ujawniający się w strukturze narracyjnej odpowiednik „lepkości” hiperobiektów.