
Joanna Grądziel-Wójcik
ORCID: 0000-0001-9770-6234
A b s t r a k t
Interpretacja wiersza nie potrafię być tylko człowiekiem… z tomu Oda do rąk prowadzi do rozważań na temat projektu poetyckiego Haliny Poświatowskiej, który wbrew stereotypowym odczytaniom charakteryzuje się nie tylko emocjonalnością, ale też silnym zintelektualizowaniem i metarefleksyjnością. Artykuł pokazuje na przykładzie wierszy poetki, jak Poświatowska umiejętnie konstruuje emocje i maksymalnie wykorzystuje poetyckie możliwości języka, ujawniając autorską świadomość formy. Autotematyzm dostarcza jej języka, który pozwala opowiedzieć i potwierdzić poprzez pisanie autobiograficzną historię, a tekstualizacja ciała i somatyzacja słów wzmacnia obecność „ja” w jego psychosomatycznym wymiarze.